سندرم استکهلم (Stockholm Syndrome) پدیده‌ای روان‌شناختی است که در آن برخی از گروگان‌ها دچار حالت همبستگی، همدلی و عاطفهٔ مثبت نسبت به گروگان‌گیران خود می‌شوند. داستان سندرم استکهلم به سال ۱۹۷۳ بازمی‌گردد. روز ۲۳ آگوست ۱۹۷۳ چند سارق به بانکی در میدان نورمالمستورگ استکهلم سوئد یورش بردند و ۴ کارمند بانک را گروگان گرفتند. این گروگان‌گیری ۶ روز به طول انجامید و در این مدت نوعی وابستگی عاطفی بین گروگان‌ها نسبت به گروگان‌گیران پدید آمد به گونه‌ای که از همکاری با پلیس خودداری می‌کردند. آن‌ها حتی پس از رهاسازی هم دست از پشتیبانی از گروگان‌گیران برنداشتند. در طول این گروگان‌گیری یک روان‌پزشک و جرم‌شناس سوئدی به نام نیلز بجرو (Nils Bejerot) با پلیس همکاری داشت و نخستین بار او نام سندرم استکهلم را برای این وضعیت به کار برد. پس از بجرو، فرانک اوخبرگ (Frank Ochberg) این سندرم را به طور دقیق توصیف کرد.
